Bieda jest dziedziczna.

Pisać o "nie swojej nędzy (biedzie?)" jest łatwiej, niż doświadczać samemu. Wspominam jakiś reportaż, w którym dziecko, zdaje się czteroletnie, marzy aby kupić DUŻO parówek. I się najeść do syta. Durne marzenie. Czteroletnie dzieci powinny mieć inne zachcianki. Zawsze znajdzie się odbiorca (najedzony i zadbany), który wyłapie jakieś "sztuczności" i "skróty" w przekazie. I co z tego? NIC! Zamiast się wymądrzać, należy spróbować pokazać "światu" (czyli właściwie komu?) własny, "prawidłowy" przekaz tej rodzimej nędzy. Tylko po co? Co się "przędzie" w zaułkach miast, miasteczek, wsi i osad, nikogo nie interesuje. Każdy ma "swój kawałek podłogi". I te spektakularne Orkiestry Przemocy niczego nie zmienią. Jak zacząłem własną edukację, a właściwie, jak mnie zaczęto edukować, nie mogłem zrozumieć, co znaczy "bieda jest dziedziczna". Już wiem. Podobnie, wiem, co znaczy "jestem przechodniem na tej ziemi". Wszystko przemija. Czy warto tracić energię na walkę z zjawiskami, które nam będą towarzyszyły, dopóki będziemy?