Szła szlakiem smutku, biedy i rozpaczy,
modlitwy głuchej, a Bóg? Czy wybaczy?
Przytuli jasnym promykiem dobroci?
Cudzych ciężarów niosła wiele kroci,
bez słowa skargi, ze łzą w głębi duszy,
co ciało niszczy, kroplą skałę kruszy.
Cała dla innych, nic z myślą dla siebie.
Wspomnij Ją Boże, przytul w swoim Niebie.
Te spracowane i serdeczne ręce,
te oczy matki wpatrzone w swe dzieci,
wspomnij o ziemskiej codziennej udręce,
niech Twoja łaska Boże Jej zaświeci.
Tylko ta prośba Boże mi została,
by w Twoim Niebie godne miejsce miała.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz