Kto przy władzy, gniazdo sobie mości,
z gębą pełną frazesów przemawia,
jaki to on jest prawy! Jak Świat zbawia!
Było szaro, dzień zwyczajny i nudny,
błysnął promyk nadziei, tak cudny,
że zatrzymał stocznie, kopalnie i huty,
jasny promyk, nadzieją zatruty!
Umęczone dłonie, przygarbione pracą plecy,
wzięły udział w historycznej hecy,
omamione bajką o własnej godności,
o jednej wielkiej rodzinie, o Solidarności.
I ruszyła wnet Wolność w obłąkańcze tany,
na żer, wspólny majątek chętnie rozkradany,
zniszczono miejsca pracy, kwitnie bezrobocie,
a co z Solidarnością? Bezdomna! I w błocie!
Tylko dla pośmiewiska: "byś pamiętał dziadzie",
wiązanki się pod zimne pomniki wciąż kładzie,
jakby na grobie zmarłej, lecz dalekiej krewnej,
którą pamięć wspomina we mgle rzadkiej, zwiewnej.
Skończyła się już bajka o rządzeniu ludu,
OdpowiedzUsuńi teraz to od Tuska wymaga się cudu.
To Polska! Każdy ciągnie zachłanie do siebie,
tu się zyski oblicza nawet na pogrzebie.
Kraj pomników i tablic, zmian ulic imienia...
a poza tym? Bałagan! Niewiele się zmienia!
Zawiść i krzywd minionych wieczne rozliczanie,
nie ma czasu na nowej Polski budowanie.