Zawiłe losu ścieżek wiodły serpentyny, odszedł w końcu. Ironio! W swoje imieniny.
Czy więcej nas obdarzy ta jesienna nuda? Imieniny obchodzą Tadeusz i... Juda.
poniedziałek, 28 października 2013
niedziela, 27 października 2013
Słów na wiatr rzuconych parę, by obudzić w ludzi wiarę
Evelyn Beatrice Hall:
Nie zgadzam się z twoimi poglądami, ale po kres moich dni będę bronił twego prawa do ich głoszenia.
Noam Chomsky:
Jeśli wierzysz w wolność słowa, to wierzysz w wolność głoszenia poglądów, które ci się nie podobają.
Voltaire:
Gdyby Bóg nie istniał, koniecznością stałoby się wynalezienie go.
Człowiek wolny idzie do nieba taką drogą, jaka mu się podoba.
Jeżeli Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo swoje, człowiek oddał mu wet za wet.
Nie dość zapewnić komuś zbawienie, trzeba mu jeszcze dać środki do życia.
Nie rozumiem, doprawdy, jak mogło przyjść Chrystusowi do głowy, dać się przez takie jak wy kanalie ukrzyżować.
Chcąc zmusić ludzi, aby dobrze o nas mówili, jedyny to sposób – czynić dobrze.
Szczęście jest tylko marzeniem, a rzeczywistością jest ból. Sprawdzam to już przez osiemdziesiąt lat. Nie widzę innej rady, jak poddać się temu i powiedzieć sobie, że muchy są po to, by je zjadały pająki, a ludzie po to, by ich żarły zmartwienia.
Jeden Polak to istny czar, dwóch Polaków – to awantura, trzech Polaków – och, to już jest polski problem.
Nieszczęsny rodzaj ludzki tak został stworzony, że ci, którzy poruszają się po gościńcu, zawsze będą obrzucać kamieniami tych, którzy wytyczają nowe szlaki.
Należy pisać tak, jak się mówi.
Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują, by do nich mówić.
Trzeba uprawiać nasz ogródek.
diatryba:
Prawdziwa cnota, krytyk się nie boi,
daremnie mówią wisi, gdy widać, że stoi!
Nie zepsują opinii, gdy ktoś jest bez skazy,
nawet gdyby oszczerstwa mówili sto razy.
Gdy słabo w kogoś wierzysz, (co się czasem zdarzy!)
tracisz w mig doń szacunek w wyniku potwarzy.
Lecz jeśli ufasz komuś, niczym czcze osądy.
Masz swój rozum? Miej w dupie szakali poglądy!
Nie zgadzam się z twoimi poglądami, ale po kres moich dni będę bronił twego prawa do ich głoszenia.
Noam Chomsky:
Jeśli wierzysz w wolność słowa, to wierzysz w wolność głoszenia poglądów, które ci się nie podobają.
Voltaire:
Gdyby Bóg nie istniał, koniecznością stałoby się wynalezienie go.
Człowiek wolny idzie do nieba taką drogą, jaka mu się podoba.
Jeżeli Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo swoje, człowiek oddał mu wet za wet.
Nie dość zapewnić komuś zbawienie, trzeba mu jeszcze dać środki do życia.
Nie rozumiem, doprawdy, jak mogło przyjść Chrystusowi do głowy, dać się przez takie jak wy kanalie ukrzyżować.
Chcąc zmusić ludzi, aby dobrze o nas mówili, jedyny to sposób – czynić dobrze.
Szczęście jest tylko marzeniem, a rzeczywistością jest ból. Sprawdzam to już przez osiemdziesiąt lat. Nie widzę innej rady, jak poddać się temu i powiedzieć sobie, że muchy są po to, by je zjadały pająki, a ludzie po to, by ich żarły zmartwienia.
Jeden Polak to istny czar, dwóch Polaków – to awantura, trzech Polaków – och, to już jest polski problem.
Nieszczęsny rodzaj ludzki tak został stworzony, że ci, którzy poruszają się po gościńcu, zawsze będą obrzucać kamieniami tych, którzy wytyczają nowe szlaki.
Należy pisać tak, jak się mówi.
Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują, by do nich mówić.
Trzeba uprawiać nasz ogródek.
diatryba:
Prawdziwa cnota, krytyk się nie boi,
daremnie mówią wisi, gdy widać, że stoi!
Nie zepsują opinii, gdy ktoś jest bez skazy,
nawet gdyby oszczerstwa mówili sto razy.
Gdy słabo w kogoś wierzysz, (co się czasem zdarzy!)
tracisz w mig doń szacunek w wyniku potwarzy.
Lecz jeśli ufasz komuś, niczym czcze osądy.
Masz swój rozum? Miej w dupie szakali poglądy!
sobota, 26 października 2013
Nadwrażliwość w Internecie? Tutaj większość bzdury plecie!
Każdy ma własne prawo do interpretacji, co widzi, i autora dochodzenie racji tylko problem rozgrzewa ale nie łagodzi, każdy z nas "po swojemu" do prawdy dochodzi. Nadwrażliwy zobaczy w byle jakiej plamie cudowną postać, inny powie, że on kłamie, bo to ślady, co malarz nie starł należycie, tak to bywa ze sztuką, ot, zwyczajne życie. Kotek na pięknej piersi czyste myśli wzbudzi ale tylko u miłych i wrażliwych ludzi, innym dobrego smaku granicę przekracza, jeden dojrzy obłoki, drugi wnętrze sracza.
Jeden pisał do rzeczy, trudno tak, niestety, poematy do gaci albo do skarpety? Drugi zaś niedorzecznie, hermetycznie, ślicznie, siedzi w kiciu, uznali, że to politycznie! Tak źle a tak nijako, poetycka dusza śmieszy, drażni, szczególnie gdy sedno porusza. Napisać prosto z serca, że się świństwa widzi tam, gdzie inny o świństwach pomyśleć się wstydzi, wywalić swoje myśli jak gnój na łopacie, być szczerym, o to tutaj wy pretensje macie? Taki jest i to widzi, sam napisał przecie, jak TO widzi, to ciężko mu chyba na świecie?
A może naprowadzić myśli delikatnie, z umiarem, bo się w swojej ignorancji zatnie, pokazać, że tu idzie o sztuki doznania i piękno bez podtekstów i bez podpuszczania?
Jeden pisał do rzeczy, trudno tak, niestety, poematy do gaci albo do skarpety? Drugi zaś niedorzecznie, hermetycznie, ślicznie, siedzi w kiciu, uznali, że to politycznie! Tak źle a tak nijako, poetycka dusza śmieszy, drażni, szczególnie gdy sedno porusza. Napisać prosto z serca, że się świństwa widzi tam, gdzie inny o świństwach pomyśleć się wstydzi, wywalić swoje myśli jak gnój na łopacie, być szczerym, o to tutaj wy pretensje macie? Taki jest i to widzi, sam napisał przecie, jak TO widzi, to ciężko mu chyba na świecie?
A może naprowadzić myśli delikatnie, z umiarem, bo się w swojej ignorancji zatnie, pokazać, że tu idzie o sztuki doznania i piękno bez podtekstów i bez podpuszczania?
czwartek, 24 października 2013
Globtrotera nuda zżera?
Zwiedził prawie pół świata,
znosił niewygody
pór deszczowych,
i zimne biegunowe lody.
Przed kajmanem uciekał,
zygzakiem! Zygzakiem!
Zachwycał się lampartem,
egzotycznym ptakiem...
Węży, żmij i owadów,
pająków i kleszczy,
nie przestraszył go widok
ponury, złowieszczy.
Przeżył Szkołę Przetrwania,
często igrał z losem,
na Krakowskim Przedmieściu
zatruł się bigosem.
Kto znudzony swym życiem
sztucznych przygód szuka,
niech przeżyje za grosze
w Polsce! To jest sztuka!
znosił niewygody
pór deszczowych,
i zimne biegunowe lody.
Przed kajmanem uciekał,
zygzakiem! Zygzakiem!
Zachwycał się lampartem,
egzotycznym ptakiem...
Węży, żmij i owadów,
pająków i kleszczy,
nie przestraszył go widok
ponury, złowieszczy.
Przeżył Szkołę Przetrwania,
często igrał z losem,
na Krakowskim Przedmieściu
zatruł się bigosem.
Kto znudzony swym życiem
sztucznych przygód szuka,
niech przeżyje za grosze
w Polsce! To jest sztuka!
środa, 23 października 2013
Brązowa ciecz i fason precz
Z gówna żyjąc, nim chlapiąc, tak się czasem zdarza, że trafi się na godnego siebie adwersarza.
Dawnych smaków wspomnień czar
róPta cO chCeta wieNc soBie maRzem
wszaMać krOmala z gUt papryKarzem!
Gdy się taki paprykarz z trudem otworzyło,
bo puszka była z mocnej, bardzo grubej blachy,
ten korniszon z papryczką pachniały aż miło!
Ślinka ciekła i słychać było ochy! achy!
Kto pamięta ten przysmak rodem z peerelu,
z nim kanapki przepyszne, chleb bez polepszaczy?
Dziś, goniąc za bogactwem, gubi smaki wielu,
ten współczesny paprykarz to dzieło partaczy.
Zaskoczy was, lecz dawniej to była w nim ryba!
Taka smaczna! Przyprawy pikantne dobrane!
A dzisiaj oprócz ryżu, z ryb paprochy chyba,
gdzie mu do paprykarza! Smaki zapomniane!
poniedziałek, 21 października 2013
Można pomyśleć, że Wojsko Radzieckie zostawiło szczecinianom niezły paszte...cik!
Pasztecik w dłoń
i głodnych goń!
Nakarm głodnego do syta!
Pod każdy dach,
na każdy stół,
odrzuć swój strach,
przełam się w pół!
Pasztecik rzecz pospolita!
A gdyby tak postawić pomnik radzieckiego pasztecika?
Pochwałę pasztecika
wykujmy w cyrylicy!
Hurra! Na szczyt pomnika!
Z wdzięczności, od ulicy!
Na gwiazdę tu gwizdali,
ci, co wciąż uraz czują,
pasztecik każdy chwali,
pomysłu gratulują.
Gdyby tak w każdej armii,
karabin w pasztecik zamienić?
Żołnierz broni i karmi!
Szczecin to umie docenić!
Wspomnienia młodości smaków,
bez wrogów i polityki,
już nie ma radzieckich wojaków,
zostały paszteciki.
i głodnych goń!
Nakarm głodnego do syta!
Pod każdy dach,
na każdy stół,
odrzuć swój strach,
przełam się w pół!
Pasztecik rzecz pospolita!
A gdyby tak postawić pomnik radzieckiego pasztecika?
Pochwałę pasztecika
wykujmy w cyrylicy!
Hurra! Na szczyt pomnika!
Z wdzięczności, od ulicy!
Na gwiazdę tu gwizdali,
ci, co wciąż uraz czują,
pasztecik każdy chwali,
pomysłu gratulują.
Gdyby tak w każdej armii,
karabin w pasztecik zamienić?
Żołnierz broni i karmi!
Szczecin to umie docenić!
Wspomnienia młodości smaków,
bez wrogów i polityki,
już nie ma radzieckich wojaków,
zostały paszteciki.
piątek, 18 października 2013
Urban legend
Fragmenty z tej strony wybrane:
Trzeba przyznać, że kiedy już został cesarzem przyjął kurs bez żadnych zahamowań. Postanowił potraktować kraj jako rodzaj prywatnego folwarku. Dwa lata panowania i 13 lat rządów Bokassy doprowadziły kraj do ruiny gospodarczej - mówił afrykanista prof. Marek Malinowski.
Jean-Bédel Bokassa – ostatni imperator poprzedniego stulecia. To właśnie jemu poświęcił w grudniu 1996 r. jeden ze swych cyklicznych programów Sławomir Szof. - Człowiek budzący na przemian trwogę i uśmiech, pogardę i zażenowanie - mówił autor.
Despota i tyran, który bez wahania zabijał swych przeciwników politycznych.
Bokassa urodził się 22 lutego 1921 r. w Bobangi na terenie ówczesnej francuskiej Afryki Równikowej. Jego rodzice byli biednymi rolnikami, a matka zmarła, gdy miał 6 lat. - Jego biografowie twierdzą, że ten fakt pozostawił trwały ślad w psychice późniejszego cesarza - stwierdził prof. Malinowski. - Po zdobyciu władzy demonstrował niepohamowaną żądzę dóbr materialnych.
Na pewno zaskakiwać może fakt, że Bokassa chciał zostać duchownym, uczęszczał do francuskich szkół misyjnych, ale te plany pokrzyżowała II wojna światowa.
Studenci i uczniowie zostali potraktowani w bestialski sposób – komentował prof. Malinowski. – Zamordowano ponad 100 osób. Bokassa wyjaśnił, zresztą cynicznie, że zostali oni ukarani za obrazę majestatu cesarza.
Bywa, szpilki ukłucie prima aprilisem, ujawnia kto dżentelmen, a kto jest dandysem. Żartując, nieopatrznie dobierając słowa, niech się cieszy z wyroku! Ocalała głowa!
Trzeba przyznać, że kiedy już został cesarzem przyjął kurs bez żadnych zahamowań. Postanowił potraktować kraj jako rodzaj prywatnego folwarku. Dwa lata panowania i 13 lat rządów Bokassy doprowadziły kraj do ruiny gospodarczej - mówił afrykanista prof. Marek Malinowski.
Jean-Bédel Bokassa – ostatni imperator poprzedniego stulecia. To właśnie jemu poświęcił w grudniu 1996 r. jeden ze swych cyklicznych programów Sławomir Szof. - Człowiek budzący na przemian trwogę i uśmiech, pogardę i zażenowanie - mówił autor.
Despota i tyran, który bez wahania zabijał swych przeciwników politycznych.
Bokassa urodził się 22 lutego 1921 r. w Bobangi na terenie ówczesnej francuskiej Afryki Równikowej. Jego rodzice byli biednymi rolnikami, a matka zmarła, gdy miał 6 lat. - Jego biografowie twierdzą, że ten fakt pozostawił trwały ślad w psychice późniejszego cesarza - stwierdził prof. Malinowski. - Po zdobyciu władzy demonstrował niepohamowaną żądzę dóbr materialnych.
Na pewno zaskakiwać może fakt, że Bokassa chciał zostać duchownym, uczęszczał do francuskich szkół misyjnych, ale te plany pokrzyżowała II wojna światowa.
Studenci i uczniowie zostali potraktowani w bestialski sposób – komentował prof. Malinowski. – Zamordowano ponad 100 osób. Bokassa wyjaśnił, zresztą cynicznie, że zostali oni ukarani za obrazę majestatu cesarza.
Bywa, szpilki ukłucie prima aprilisem, ujawnia kto dżentelmen, a kto jest dandysem. Żartując, nieopatrznie dobierając słowa, niech się cieszy z wyroku! Ocalała głowa!
środa, 16 października 2013
Ucho igielne i złote cielce
Ucho igielne i złote cielce od dawna pasterzom bliskie były wielce, czy leżąc w pałacu, w luksusowej wannie, dając innym "przykład", grzeszą nieustannie? Może obmywają tylko nieczystości, a ktoś dociekliwy daremnie się złości? Dążność do przepychu, pławienie w luksusie, to sprawka Szatana, ulegli pokusie. Teraz żal okażą i wyrażą skruchę, figę dziennikarzom, za tę ich podpuchę! Komuś, kto na Ziemi o tym decyduje, kto świętym zostanie, pismak w kaszę pluje?
Źródło:
Źródło:
Dopisek z 8 listopada 2021 roku:
Kto jeszcze pamięta? Ciąg dalszy nastąpił? Oczywiście:
Oto informacja z czerwca 2020 roku:
Co dzisiaj robi „Biskup Protz”?
Tebartz-van Elst zrezygnował ze stanowiska biskupa Limburga w 2014 roku po skandalu związanym z jego biurem i rezydencją za 31 milionów euro i trafił na nagłówki gazet jako „Biskup Protz”. Pracuje w Watykanie od marca 2015 roku. W Papieskiej Radzie ds. Nowej Ewangelizacji troszczy się o głoszenie Ewangelii w krajach, w których wiara jest głęboko zakorzeniona, ale słabnie poparcie dla Kościoła.
Tebartz-van Elst otrzymuje emeryturę z diecezji Limburgii i pensję z Watykanu. Emerytura opiera się na heskim prawie o służbie cywilnej, powiedział rzecznik diecezji. Jak wysoko jest dokładnie, nie powiedział.
Źródło:
Originally slated to cost €2.5 million ($3.37 million), the price tag on construction of Tebartz-van Elst's new bishop's headquarters and residence has since ballooned to over €31 million. Numerous sources involved in construction have strongly suggested that Tebartz-van Elst's special requests, including a €15,000 bathtub, contributed significantly to those cost overruns.
Center-left Süddeutsche Zeitung writes:
"Just blame the pope. Perhaps the criticism of this bishop wouldn't have been as radical without this pope. Perhaps people would have said, 'This is just the way Catholic Church is, in Germany particularly … Without this new pope, Tebartz-van Elst might have been considered the fitting spiritual specimen of a church that preaches water but drinks wine and that veils its self-love and its egoism with fine talk of the love of God. Without the pope, the criticism of the little parish prince would have died down pretty quickly. … But the criticism isn't fading -- because the pope and the demands he is making of the church are an indictment of the very system Tebartz-van Elst embodies."
wtorek, 15 października 2013
Orzeł i kury
Orzeł dumny, dostojny, to wielkie zalety, a bez kur jajecznicy nie będzie, niestety. Zwykli ludzie, codzienną i mozolną pracą, Ojczyznę i obejścia ojcowe bogacą, podnoszą też ku niebu umęczoną głowę, i widząc cień ptaszyska pośród chmur ponury, tym skwapliwiej wieczorem liczą swoje kury.
Piękne orły nadają się wprost na symbole, życie jednak upływa na pracy mozole, mimo, że ktoś odbija i nad innych wzlata, i tak skończy jak kura, co do gara wlata. Nie kpij nigdy z tych, którzy w swoich dni szarości, cieszą się tak, jak kura, która jajko zniesie, bo nie wiesz, co ci jutro w prezencie przyniesie. Zwykła kura i człowiek umęczony pracą, nie wznoszą się nad chmury, a innych bogacą.
Ważnym jest, by rozumieć, gdy się bajek słucha, że kura jest dla ciała, a orzeł dla ducha.
Piękne orły nadają się wprost na symbole, życie jednak upływa na pracy mozole, mimo, że ktoś odbija i nad innych wzlata, i tak skończy jak kura, co do gara wlata. Nie kpij nigdy z tych, którzy w swoich dni szarości, cieszą się tak, jak kura, która jajko zniesie, bo nie wiesz, co ci jutro w prezencie przyniesie. Zwykła kura i człowiek umęczony pracą, nie wznoszą się nad chmury, a innych bogacą.
Ważnym jest, by rozumieć, gdy się bajek słucha, że kura jest dla ciała, a orzeł dla ducha.
Ach, te lapsusy!
Czytam, oczom nie wierzę! Już nie chcę przemowy! Taki tytuł, to lapsus, czy zabieg celowy?
Dziwne są te lapsusy pasterskiej familii, marsze dla a nie przeciw wstrętnej pedofilii?
Marzę o ustanowieniu Dnia Mówienia Prawdy, także w Kościele!
Dziwne są te lapsusy pasterskiej familii, marsze dla a nie przeciw wstrętnej pedofilii?
Marzę o ustanowieniu Dnia Mówienia Prawdy, także w Kościele!
niedziela, 13 października 2013
piątek, 11 października 2013
W piekle wielkie poruszenie
W piekle wielkie poruszenie, stan mobilizacji.
- Idzie ku nam mistrz obłudy oraz dywagacji!
Wielki pieniacz i zamętu siewca, co złem mami!
Do roboty! Na B..Czort Miły! Palić pod kotłami!
Zewsząd piski i skamlenie, wielka zawierucha!
Aniołowie nam nadali tu tego starucha!
Większość życia przecież przeżył zgodnie z wolą.... księdza,
a na starość Bogu bluźnił, umysłowa nędza!
I wylazła zeń obłuda i nienawiść chora!
To fałszywe miłosierdzie! Tak, jak szydło z wora!
Większa radość jest z grzesznika, który się nawróci,
niż z takiego obłudnika, który Pana smuci.
Truchta taki do świątyni, pierwszy do ołtarza,
a po wyjściu swą pogardą wnet Boga obraża.
Jest w swych grzechach zatwardziały, na dobro nie zmienia,
więcej wart u ateuszy ich wyrzut sumienia!
Czort niechętny jest przyjmować tu takich krętaczy,
- Boże! Daj im długie życie! Spłoniemy z rozpaczy!
Niechaj, mając więcej czasu, powrócą do Wiary!
Na co Piekłu faryzeusz złośliwy i stary?
Łączmy w swej modlitwie siły za tego pajaca,
który czuje się być lepszym i Wiarę zatraca.
Prośmy, wybacz, on nie wiedział, co mówi i czyni,
gdyby wiedział i rozumiał... Ech, ci kabotyni!
Im się zdaje, że wystarczą same rytuały,
uczestnictwo w mszach, pielgrzymkach, w ustach komunały.
Uważają, że to starczy? Bóg marzenia ziści?
Modlą się przed sąsiadami a w sercu nieczyści.
Zakłamanie? Żadna nowość, i wszędzie się zdarzy,
zwłaszcza temu, co o pójściu do Nieba wciąż marzy.
.
.
- Idzie ku nam mistrz obłudy oraz dywagacji!
Wielki pieniacz i zamętu siewca, co złem mami!
Do roboty! Na B..Czort Miły! Palić pod kotłami!
Zewsząd piski i skamlenie, wielka zawierucha!
Aniołowie nam nadali tu tego starucha!
Większość życia przecież przeżył zgodnie z wolą.... księdza,
a na starość Bogu bluźnił, umysłowa nędza!
I wylazła zeń obłuda i nienawiść chora!
To fałszywe miłosierdzie! Tak, jak szydło z wora!
Większa radość jest z grzesznika, który się nawróci,
niż z takiego obłudnika, który Pana smuci.
Truchta taki do świątyni, pierwszy do ołtarza,
a po wyjściu swą pogardą wnet Boga obraża.
Jest w swych grzechach zatwardziały, na dobro nie zmienia,
więcej wart u ateuszy ich wyrzut sumienia!
Czort niechętny jest przyjmować tu takich krętaczy,
- Boże! Daj im długie życie! Spłoniemy z rozpaczy!
Niechaj, mając więcej czasu, powrócą do Wiary!
Na co Piekłu faryzeusz złośliwy i stary?
Łączmy w swej modlitwie siły za tego pajaca,
który czuje się być lepszym i Wiarę zatraca.
Prośmy, wybacz, on nie wiedział, co mówi i czyni,
gdyby wiedział i rozumiał... Ech, ci kabotyni!
Im się zdaje, że wystarczą same rytuały,
uczestnictwo w mszach, pielgrzymkach, w ustach komunały.
Uważają, że to starczy? Bóg marzenia ziści?
Modlą się przed sąsiadami a w sercu nieczyści.
Zakłamanie? Żadna nowość, i wszędzie się zdarzy,
zwłaszcza temu, co o pójściu do Nieba wciąż marzy.
.
.
wtorek, 8 października 2013
В Польше книги Хмелевской печатали регулярно
В Варшаве на 82-м году скончалась Иоанна Хмелевская — польская писательница, мастер женского иронического детектива, ставшая общим культурным героем для России и Польши.
Хмелевская — безусловно, один из тех авторов, которых Польша дала России: ее книгу легко увидишь в руках пассажира городского транспорта и даже на полке учебной литературы — ее повести и рассказы за простоту и лексическое богатство частенько рекомендуют для дополнительного чтения начинающим полонистам преподаватели российских филфаков.
Читать подробнее...
Sen o grze w szachy
- Twój ruch. Tak przez zęby powoli wycedził.
A przeciwnik uważnie każde drgnienie śledził,
odczekawszy, wysapał cicho, beznamiętnie:
-Twój ruch. I zamarło wnet wszystko! Doszczętnie!
Bezwład senny ogarnął ławy i mównice.
Wreszcie naród wk******y złapał za kłonice
i ruszył rozwścieczony, waląc w tłuste zady
pionków, gońców, wież, koni, w królewskie roszady.
Zatrzeszczały stoliki naciskiem ulicy,
posypały się drzazgi z głównej szachownicy,
rozpierzchły się w popłochu szachowe figury,
widząc, że tłum reguły gry uznał za bzdury.
Jeszcze jakaś figura (chyba retoryczna?)
bredzi coś o dialogu, gdy tłuszcza uliczna
myląc grę z warcabami, bije pionki, damy,
wrzeszcząc: - Gdzie nasza godność? Puste brzuchy mamy!
Naród, tracąc cierpliwość, rozniesie grę w puch!
Wtedy nazwę zmienimy na słuszną: Nasz ruch!
A przeciwnik uważnie każde drgnienie śledził,
odczekawszy, wysapał cicho, beznamiętnie:
-Twój ruch. I zamarło wnet wszystko! Doszczętnie!
Bezwład senny ogarnął ławy i mównice.
Wreszcie naród wk******y złapał za kłonice
i ruszył rozwścieczony, waląc w tłuste zady
pionków, gońców, wież, koni, w królewskie roszady.
Zatrzeszczały stoliki naciskiem ulicy,
posypały się drzazgi z głównej szachownicy,
rozpierzchły się w popłochu szachowe figury,
widząc, że tłum reguły gry uznał za bzdury.
Jeszcze jakaś figura (chyba retoryczna?)
bredzi coś o dialogu, gdy tłuszcza uliczna
myląc grę z warcabami, bije pionki, damy,
wrzeszcząc: - Gdzie nasza godność? Puste brzuchy mamy!
Naród, tracąc cierpliwość, rozniesie grę w puch!
Wtedy nazwę zmienimy na słuszną: Nasz ruch!
poniedziałek, 7 października 2013
Pamiętajmy, że pisanie bloga, to podawanie na tacy argumentów swoim wrogom
Dawniej pamiętniki z przemyśleniami ukrywano skrzętnie przed innymi. Częściej publikowano tzw. pamiętniki z podróży. Dzisiaj ujawniamy szybko swoje myśli i... często żałujemy poniewczasie. Warto o tym przypominać początkującym blogerom.
Wystarczy np. zmiana preferencji władzy i... kłopoty jak znalazł!
Jakiś czas temu napisałem te słowa mojemu "wielbicielowi".
Wystarczy np. zmiana preferencji władzy i... kłopoty jak znalazł!
Jakiś czas temu napisałem te słowa mojemu "wielbicielowi".
sobota, 5 października 2013
piątek, 4 października 2013
Ptaszkiem uleci
Na Sądzie Ostatecznym tak się może zdarzyć, że słowa twe policzą i będą je ważyć. Wspomnisz wtedy z rozpaczą, lub ze satysfakcją, z jaką one spotkały się wówczas reakcją. Czy komuś dopomogły, gdy w chwili rozterki, szukając rozwiązania, te twoje literki czytając, czuł pociechę, co ulecza duszę? A może wpadł depresję, bo jak diabeł kuszę, opowiadając brednie bez żadnej wartości, zasłaniając się: - przecież to wszystko z miłości? Słowo, dopóki w myśli cuglach zniewolone, nie krzywdzi innych, ale uwolnione, wyrwane, by ulecieć pochopnymi słowy, jest jak pocisk, co ranić jest innych gotowy. Jeden ma kamizelkę, co przed słowem chroni, inny zaś pada ranion ostrzem słownej broni. Warto o tym pamiętać! Ważyć swoje słowa! Bo szala twych uczynków ugiąć się gotowa!
Subskrybuj:
Posty (Atom)