Wsiadłem do sześćdziesiątki, czternasta trzydzieści, co dalej? Posłuchajcie mojej opowieści:

Kilku stało, i wsiedli, trochę ujechali,
patrzę, widzę, że będą bilety sprawdzali.
Grzeczni, bardzo uprzejmi, proszę i dziękuję,
profesjonalni bardzo, wcale nie żartuję.
Sprawdzali i złapali, uczeń bez biletu,
pytali go o dane, nie zdradził sekretu.
Kręcił, kluczył, i dzwonił, by potwierdzić dane,
kontroler sprawdza, były, lecz z palca wyssane.
Chłopak dzwonił do brata, kolegi, dziewczyny,
danych nikt nie potwierdził "z nieznanej przyczyny",
nawet babcia nie znała danych swego wnuka,
chłopak opanowany, pewien, że oszuka?
Kontrolerzy spokojni, choć z nich robił wała,
nie wiem jak się skończyła ta przygoda cała,
bo wysiedli, a chłopak wysiadł z nimi grzecznie,
widać można spokojnie, rozważnie, bezpiecznie.

Uczciwość należy zaliczyć do ułomności charakteru?

Wiele pochwał, że ktoś tam okradł przewoźnika,
szarpał się, i pyskował, spoglądał spod byka,
wrednych nauk cwaniactwa, jak tu okantować,
czy nie prościej UCZCIWIE TEN BILET SKASOWAĆ?

Kontroler to pracownik! Przyjrzyjcie się sobie!
Każdy w swojej profesji jakąś rzepkę skrobie,
gdyby wam ktoś utrudniał, robił z pracy kpiny?
Jesteście tacy święci? Zupełnie bez winy?

Zero wstydu, pokory, rachunku sumienia?
Czy uczciwość już nie ma nic do powiedzenia?
Wolicie się przepychać? Publicznie handryczyć?
Chyba tak? I na zmianę nie ma co tu liczyć!