Ciemno wszędzie, ubaw taki,
dzisiaj rządzą tu buraki.
Kto mi przeczyści kuciapę,
i kogo złapię za "łapę"?
Martwi się, ale "pracuje",
nadal jej wrażeń brakuje.
Wielu zna po dotyku.
Ale ich przecież bez liku.
Jak się w tym biedna połapie?
Póki co, wzdycha i sapie.
Dla własnej S A M O O B R O N Y,
uniki robi i skłony.
Lat o to minęło nie wiele,
odeszli "przyjaciele",
Została jak ta idiotka,
a z nią bezbronna istotka.
Nie chciała schodów szorować,
wolała baraszkować.
"Teraz Polska" dziś głosi,
i dumnie głowę podnosi.
Bo to "cudowne" poczęcie,
omawia się w Parlamencie!
I sławne są polskie buhaje,
na wszystkie ościenne kraje!
A cipa tej pani, nie święta,
jest już w historii, ujęta!
Diatryba to przemówienie, kazanie lub wykład o odcieniu moralizatorskim, nieraz towarzyszy jej teatralność i przesadny patos. Może oznaczać również pamflet, ostrą krytykę, zwłaszcza polityczną. Wywodzi się od greckiego terminu diatribē. Nad sensem zdań wciąż głowi się, i czółko marszcząc, myśli, gdyba... co autor chciał? Dlaczego tak? Już wiem! To przecież jest diatryba! Kto definicję słowa zna, nie zdziwi go dosadność żadna, bo myśl ma mieć głęboki sens, a niekoniecznie ma być ładna!
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz