Niebawem dwa tysiące dwudziesty rok

Dwa tysiące dziewiętnasty już się żegna umęczony,

wnet dostanie do wiwatu, nie powróci w nasze strony!

Nowy Rok nas wita w sieni, wkroczy dumny po toaście.

Oj! Przysporzy dobrobytu! Tobie? Mnie? Rządzącej kaście!

Będzie pięknie, kolorowo! Śpiew i tańce do zadyszki.

A od stycznia, dla odmiany, zastój, marazm i podwyżki.

Wszędzie ta… inwigilacja, sygnaliści i podsłuchy,

czuć swobodnie wkrótce będzie mógł się tylko niemy, głuchy.

Nie ma jednak co narzekać, przecież właśnie tego chcemy!

Warto było jeść tę żabę? Warto! Znów zagłosujemy!