Rozsądek? Zniknął w dziejów mroku

Bawmy się, cieszmy jak co roku,
znowu przerywnik, znacznik czasu,
w huku wystrzałów świeci mroku,
bez zobowiązań ambarasu.

Ktoś, się tą chwilą ekscytując,
przyrzeknie... rankiem sens uleci,
pochopnie się zobowiązując.
Czcze obietnice, jak u dzieci.

Jeszcze współczesne esemesy
błąkają się do adresata,
już o Twą duszą graja Biesy,
widząc jak kłamstwo z złem się brata.

Od polityki chcesz być z dala?
Ciepełkiem się darmowym raczyć?
Nie! Rzeczywistość nie pozwala!
Aż tak się nie da życia spaczyć!

Jesteś TU, TERAZ! Uczestniczysz!
Świat może się i tobą bawi,
ale daremnie durniu kwiczysz,
Nic biadolenie nie poprawi!

Dniem każdym w nicość się pogrążasz,
cóż po rzekomym Nowym Roku?
Myślałeś gdzie i po co zdążasz?
Rozsądek? Zniknął w dziejów mroku!