Grunt to się przyczepić!

Zwykły spacer po Szczecinie,
czy zwyczajnie spacer minie?
Be! porządek, i Be! władza!
Hola! Kryśka miastem chadza!

Jak chodnikiem kroczy Krycha,
- niech już spada! Każdy wzdycha.
Ktoś w przesądzie w drewno stuknie.
Pac! I jabłko w czoło stuknie!

Ogłupiała? Klepki w ruchu?
Spadaj Krycha! Wycieruchu!
Wyciąć śliwy i jabłonie!
Krychodavid w złości tonie!


Ciąg dalszy nieubłaganie nastąpił:



Byle co aby często?

Biedny krychodavidku, serduszko cię boli,
na myśl, że możesz stracić tytuł króla Trolli?
Spokojna twoja głowa, nikt ci nie dorówna,
w pokazywaniu kałuż, śmietników i gówna.




Zawiść rozum odebrała?

Daremna w zacieraniu śladów mrówcza praca,
krychodavid to krętacz! Poznałem pajaca!
Zawsze gotów poróżnić! W podłości gotowy
nazwać wiejskim odpustem Jarmark Jakubowy!

Cieszy się, gdy pokłóci gdzieś zgodne skupisko,
rzuci skórkę banana, może będzie ślisko?
Zrobi fotkę, umieści na zrypanym blogu,
diabłu czyniąc przyjemność, ale przykrość Bogu?

Mając wszawy charakter, złem się wprost upaja!
Pokazując dziadostwo, robi sobie jaja!
Żyje przecież w Szczecinie lat aż nazbyt wiele,
gdzie są jego znajomi? Kumple? Przyjaciele?

Co robił, taki prawy? Gdzie był do tej pory?
Czas trawił na zachcianki? Z dziwkami amory?
Mieszkał przecież tu! Pośród! I korzystał z miasta!
Krychodavid to zero! Kłamca, Wsiarz! I basta!



Dyskutować z idiotą rzecz to nieostrożna,
wnet mądrego od durnia odróżnić nie można.
Dureń ma doświadczenie i gdzieś argumenty,
będzie te swoje bzdury wciąż plótł jak najęty!
Krychodavid, samotny jak palec, zgorzkniały,
gdyby znikły kałuże a psy srać przestały,
usiadłszy załamany, zaczął by łzy ścierać,
westchnąwszy pełen smutku: - Czy pora umierać?