Mówię sobie

Czasem marzę skrycie,

żeby się dało,

jak biurko,

uporządkować życie.

Z jedzeniem ryb bywają niejakie wątpliwości,

czy zdrowe te z ościami,

czy jednak te bez ości?

A bywa, nie daj Bóg,

że stanie taka ość w gardle,

niczym najgorszy wróg

i kłuje,

drażni,

przeszkadza,

lecz wciąż jest!

Bo tylko wróg nie zdradza!

Co do przyjaciół,

nie ma żadnej pewności,

po latach przyjaźni,

zdążysz westchnąć:

- Brutusie...

Do sprawcy twej kaźni,

a tu dzięki Bogu,

tylko złego się możesz spodziewać

po wrogu.

Pomyśl,

czym cię zadziwi,

ten twój wróg serdeczny?

Znasz zamiary,

gdyś czujnym,

toś w miarę bezpieczny.

Do zrozumienia sensu

nie potrzeba wiele:

wróg ci ręki nie poda,

skrzywdzą...

przyjaciele!

Gdy stracisz ostatniego wroga,

zaboli cię utrata celu,

pomyślisz o nim,

ze łzą w oku,

jak o najdroższym przyjacielu.

Wciąż przyjaciele cię zawodzą,

każdy jest w czczych wymówkach płodny,

a wróg ma zawsze czas dla ciebie!

Jedynie wróg jest niezawodny!

Przypadki los oblicza wzorem z absurdu pogranicza i tylko naiwna wiara matematykę się w to wmieszać stara.

Konkurs na księgowego, historia prawdziwa, przeważnie ten przytomny w liczeniu wygrywa, który nigdy się nie da liczbom z tropu zbić, i zawsze grzecznie spyta:
- a ile ma być?
Księgowy, który reguł wciąż się trzyma sztywnie, i nie potrafi w pracy myśleć kreatywnie, najwidoczniej o życiu mało ma pojęcia, i może bardzo szybko zostać bez zajęcia. Dwa przez dwa i mieć cztery? Zwyczajna nauka. Ale zrobić pięć z tego, to dopiero sztuka!