Pewien pan, co zachwyca mnie słów migotaniem, radość mą wzbudza każdym słów Jego czytaniem, lubię sobie spokojnie pośledzić te zdania, bywa, że mam okazję do... no... przynudzania:
Dla takiego "studenta" był to problem nowy! Nauczono go wbijać kafarem do głowy! Nie myśleć, a szczególnie nie ANALIZOWAĆ! Nie wolno, nie potrzeba, bo może żałować. Może zacząć dostrzegać tematu istotę, stąd niedaleka droga... ujarzmi głupotę i dosiądzie rumaka, co wszelkie przeszkody... pokona, jak potrafi, zwłaszcza umysł młody, broni się więc ten student, podświadomie czując, że raz zacząwszy MYŚLEĆ mógłby, radość czując, wciągnąć się w zawiłości mózgowej szarady, a to jest OBOWIĄZEK, a jak nie da rady?
W ostatniej desperacji, (z opisu wnioskuję), wrzasnął: - mam zacząć myśleć?! Nie po to studiuję!
Diatryba to przemówienie, kazanie lub wykład o odcieniu moralizatorskim, nieraz towarzyszy jej teatralność i przesadny patos. Może oznaczać również pamflet, ostrą krytykę, zwłaszcza polityczną. Wywodzi się od greckiego terminu diatribē. Nad sensem zdań wciąż głowi się, i czółko marszcząc, myśli, gdyba... co autor chciał? Dlaczego tak? Już wiem! To przecież jest diatryba! Kto definicję słowa zna, nie zdziwi go dosadność żadna, bo myśl ma mieć głęboki sens, a niekoniecznie ma być ładna!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz